از سختی‌ها و تلخی‌های غیبت، دوری شیعیان از مولای خود و محروم ماندن از دیدار جمال آن حضرت است. پنهان بودن حضرت(عج) از دیدگان عمومی، براساس روایات، حکمت‌های فراوانی دارد و این حکمت‌ها ایجاب می‌کند که کسی نتواند در زمان غیبت کبری، حضرت را به طور معمول مشاهده کرده و با ایشان ارتباط برقرار نماید مگر در مواردی خاص که بنا به مصالحی، خداوند چنین اجازه‌ای می‌دهد.
در مورد بحث ملاقات با حضرت، نکاتی حائز اهمیت است که به آن‌ها اشاره می‌شود:
۱) ملاقات با حضرت، گاهی در حالت اضطرار و درماندگی افراد روی می‌دهد. یعنی ملاقات برای دستگیری امام، از اشخاصی که در وضعیتی گرفتار آمده و احساس تنهایی و بی‌کسی می‌کنند انجام می‌شود. اما در مواردی ممکن است ملاقات‌ها در غیر حالت اضطرار بوده و ملاقات‌کننده به جهت مقام معنوی ویژه‌ای که دارد، به حضور امام(عج)، شرفیاب شود.
۲) ممکن است افرادی با ادعای ملاقات امام زمان(عج) در پی جمع کردن مردم به دور خود و بدست آوردن نام (شهرت) یا نان (ثروت) باشند و از این راه، افرادی را به گمراهی و انحراف در عقیده و عمل بکشانند. به این صورت که توصیه کنند افراد، دعاهایی را برای دیدار با حضرت خوانده یا اعمالی را انجام دهند و یا در جلساتی که آن‌ها تشکیل می‌دهند شرکت کنند تا به دیدار حضرت نائل آیند. آن‌ها از این طریق، دیدار با حضرت را امری سهل و آسان جلوه داده و افرادی را به گمراهی می‌کشانند.
۳) جریان ملاقات تنها درصورتی ممکن است که امام عصر(عج) مصلحت را در وقوع آن ببینند. نظیر اینکه در مواردی، حضرت صلاح بدانند بیماری را شِفا داده یا سؤالات علمی فردی را پاسخ دهند، یا گم‌شده‌ای را هدایت کنند و …
بنابراین هرگاه با وجود تلاش‌های فردی، برای شرفیابی به محضر مبارک امام عصر(عج) ملاقات انجام نشد، نباید فرد دچار یأس و ناامیدی شده و یا این را نشانه‌ی نبودن لطف و عنایت امام(عج) بداند؛ چراکه دیدن امام، دلیل بر رسیدن فرد به کمال تقوا و فضیلت نیست.
جان سخن اینکه، اگر چه دیدن حضرت، سعادتی بزرگ است اما امامان، از ما نخواسته‌اند که در پی دیدار حضرت باشیم و برای رسیدن به آن، چله‌نشینی کرده یا بیابان‌گردی کنیم؛ بلکه به ما سفارش نموده‌اند که پیوسته به یاد حضرت(عج) بوده و برای فرج ایشان دعا کرده و در جلب رضایت ایشان در گفتار و کردار کوشش نموده و زمینه را برای ظهور هر چه زودتر ایشان فراهم نمائیم.
