بوی رمضان میآید؛ بوی خوش قرآن و شمیم شکوفههای دلانگیز مناجات و رایحهی روحبخش بندگی خدا.
دروازههای آسمان باز میشود و زمین در گلباران مهمانی بزرگ خداوند، به سرور و شادمانی مینشیند و هلهله سر میدهد.
خداوند به زمینیان، وعدهی ضیافتی باشکوه در شب اول ماه رمضان میدهد. پس مردم، منتظر و چشمبهراه این ضیافتند.
گروهی چشمبهراه میمانند تا روز میهمانی فرا برسد. اما گروه دیگر، تصمیم میگیرند به پیشواز میهمانی بروند.
هنگامی که هلال لاغر ماه از پشت چادر شب پیدا شد، بوی بهار را میشود حس کرد؛ عطر گل، و گویی، هلهله برپاست …
آسمان، همه رحمت میشود، همه روشنی؛ و زمین پهنهای از نور در این ضیافت عاشقانه.
نیمهی راه پربرکت رمضان، رایحهی خوش شکوفههای یاس، کوچههای مدینه را پر میکند؛ مالآمال از بوی حسن (ع).
و در دههی پایانی آن، هر کس بخواهد، میتواند سیل عظیم فرشتگان را در جوشن احساس کند و بندگی و عبودیت خالصانهی علی (ع) را به تماشا بنشیند. اینجاست که دعای مجیر را برای رهایی از آتش دوزخ با اخلاص سر میدهد و پروردگار را عاجزانه میخواند.
و من نمیدانم از کجای این فصل عاشقی باید بنویسم. از آن هنگام که دلدادگان یار، سحرگاه دیده از خواب گرفته و عاشقانه در دل شب با آن یگانهی بیهمتا راز و نیاز میکنند … یا از آن لحظه که دهان از طعام فرو بسته و دل از غیر او میشویند …
این بزم را خداوند، برای من و تو آماده کرده است تا رستگاریمان را تضمین کند. بزمی که در آن، تنها ما هستیم که باید سرنوشت خویش را به سمت رستگاری سوق داده، مهیای سفر شویم. ماه رمضان، ماه شکستن «بتهای نفس» و سجدهی عشق بر درگاه الهی است…
ماه رمضان، فرصت خوبی برای خودسازی و پیدا کردن خودمان است. پس مواظب باشیم بعد از این ماه، خودمان را گم نکنیم.
پروردگارا! در این ماه صیام، این ماه رحمت، یاریمان کن تا در حریم نیایش تو، دل از غیر برگیریم و از دریای معرفتت بر ما بنوشان و در لیالی مبارک قدر، ما را مشمول رحمت و مغفرت بیدریغت قرار ده…
بارالها! اکنون که درهای آسمان رو به باز شدن است، حلاوت روزه را به اعضا و جوارحمان ببخش؛ به چشمانمان که جز تو را نبینند؛ به گوشهایمان که جز تو را نشنوند؛ به زبانمان که جز به ذکر تو باز نشود؛ به اعضا و جوارحمان که به جز راه تو نروند …
در بگشای که در میهمانی تو، هر آنچه هستیم، بازآییم که تو خود، دعوتمان کردی.
پس خدایا! به حق رحمت بیانتهایت، به ما کمک کن تا در زمرهی کسانی نباشیم که از روزهداری، بهرهای جز گرسنگی و تشنگی نمیبرند.
رسول خدا (ص) میفرمایند: «رمضان ماهی است که ابتدایش رحمت، میانهاش مغفرت و پایانش آزادی از آتش جهنم است»[۱].
خدایا! قرار ده روزهمان را در این ماه، روزهی روزهداران واقعی، و شبزندهداریمان را مانند شبزندهداران و بیدارمان کن در آن از خواب بیخبران و گناهانمان را ببخش ای معبود جهانیان و درگذر از ما ای درگذرندهی از گناهکاران….
خدایا در این ماه پربرکت، ظهور سرور و مولای ما، صاحب شب قدر را برسان. انشاءالله
– پی نوشت :
[۱] بحار الانوار، علامه مجلسی، ج۹۳
