سرانجام پس از قرن ها، انتظار عالم خلقت به سرآمد و بزرگ هدایت گر انسان ها پا به عرصه وجود نهاد. برترین مخلوق خدا ظاهر شد، باران رحمه للعالمین باریدن گرفت، چشمه رأفت و هدایت فیض گرفت و نور محمدی عالم ملک و ملکوت را منور نمود و در شهری که شرافتش را از ولادت او دریافت کرد، چشم به جهان گشود. به راستی که در عالم وجود، میلادی کریم تر از این میلاد رخ نداده است. تعبیر قرآن در ابتدای سوره بلد نشان می دهد که مکه به خاطر اقامت پیامبر (ص) در این شهر و تولدشان در آن، شرافت یافته و مورد قسم خدا واقع گشته است.
حضرت محمد (ص) آخرین پیامبر الهی در ۱۷ ربیع الاول سال عام الفیل به روایت شیعه (و ۱۲ ربیع الاول به روایت اهل سنت) از پدری به نام عبدالله بن عبدالمطلب و مادری به نام آمنه بنت وهب دیده به جهان گشود و با انوار رخسار و جمال منورش جهان تیره و تاریک، به ویژه عربستان را روشن گردانید.
پدرش عبدالله پیش از تولد فرزندش محمد (ص) درگذشت و توفیق دیدار فرزندش را نیافت. وفات عبدالله دوماه یا به روایتی هفت ماه پیش از تولد فرزندش محمد (ص) بود. مادرش آمنه چندان در این دنیای فانی زندگی نکرد. وی دو سال و چهار ماه یا به روایتی شش سال پس از میلاد حضرت محمد (ص) وفات نمود.
ایشان در دوران قبل از رسالت، به صداقت و امانت و عقل معروف و مشهور بود، او را به نام محمد امین می خواندند به صداقت و امانتش اعتماد فراوان داشتند، در بسیاری از کارها به عقل او اتکا می کردند.
امام صادق (ع) معجزاتی را که هنگام ولادت پیامبر اکرم (ص) آشکار شد چنین برمی شمارد:
۱- ابلیس از ورود به آسمان های هفتگانه محروم شد.
۲- تمامی بت ها در بتکده ها با صورت روی زمین افتادند.
۳- ایوان کسری شکست و چهارده کنگره ی آن سقوط کرد.
۴- آب دریاچه ساوه خشک شد.
۵- آتشکده فارس پس از هزار سال خاموش شد.
– بحارالانوار، ج۱۵، ص۲۵۷
