سلام بر تو ای خزانه دانش خداوند، ای ششمین ستون معرفت، ای آن که خوان زلال فضیلت و علم، در رگ های تو جریان دارد. صداقت وامدار چشمان آینه گون توست و مذهب همیشه سبز شیعه، در پناه دست های مدّبرت به گل نشسته.
سلام بر تو که هفدهمین روز ربیع با گامهای نورانی ات آغاز می شود و خاک مدینه را تپش های مقدس قلبت به شکفتن می خواند.(۱)
روز جمعه به هنگام طلوع فجر( به روایتی در روز دوشنبه) هفدهم ربیع الاول سال ۸۳ قمری از امام محمد باقر (ع) فرزندی دیده به جهان گشود و عالم انسانی را با انوار طیبه خویش تابناک نمود. او را به نام عموی نیاکانش جعفر نهادند. حضرت جعفر بن محمد (ع) دارای یک کنیه معروف به نام ابو عبدالله و دو کنیه غیر معروف به نام های ابواسماعیل و ابوموسی بود. هم چنان آن حضرت دارای القابی چند بود که معروف ترین آن ها عبارت است از: صادق، صابر، طاهر، فاضل.(۲)
شیعیان و محبان اهل بیت (ع) وی را به صادق آل محمد می شناسد، زیرا آن حضرت هرگز سخنی جز راست و درست نفرمود. آن حضرت با تشکیل حوزه علمیه و تربیت شاگردانی مبرز چون: هشام، زراره و محمدبن مسلم تحول شگرفی در جهان اسلام و مذهب شیعه پدید آورد و جهانیان را با اسلام ناب محمدی (ص) و مکتب حیات بخش اهل بیت (ع) آشنا ساخت. به همین جهت وی را پایه گذار مکتب امامیه دانسته و شیعیان امامی اثنی عشری را شیعه جعفری می گویند.
امام صادق (ع) می فرمایند: اگر به تو اعلام شد که عمرت بیش از دو روز باقی نمانده است روز اول را به اخلاق و ادبت اختصاص بده تا از آن برای روز مرگت کمک بگیری.(۳)
– پی نوشت:
۱- برگرفته از متن شانه شانه بهار ، معصومه داود آبادی
۲- الارشاد، ص ۵۲۵
۳- روضه کافی، ص۱۵۰
