سبط پیامبر (ص)

در روز یازدهم شعبان سال سی‌وسوم هجری، ستاره‌ای پرفروغ در آسمان خاندان عصمت و طهارت هویدا گردید که درخشش و تابش آن، شیعیان را در موجی از شادی و شعف فرو برد. پدر، نام او را علی‌اکبر نهاد. با ولادت این گوهر تابان در مدینه، رایحه‌ی عطرآگین رسول خدا (ص) در فضای خانه‌ی وحی، بیش از پیش به شام رسید. هرقدر که این نوگل باغ رسالت رشد می‌یافت، شباهت ایشان به جدّ بزرگوارش بیش‌تر نمایان می‌شد.

حضرت علی‌اکبر (ع)، صفات جدّ خود را می‌دانست و هماره خود را به زینت این صفات آراسته می‌داشت؛ به‌گونه‌ای که به هنگام جوانی، در میان جمع و با دوستان خود، گشاده‌رو و شادمان بود ولی در تنهایی، اهل تفکّر و عبادت خالصانه بود. در زندگی، آسان‌گیر، ملایم و خوش‌خلق بود. نگاهش را کوتاه می‌نمود و به روی کسی خیره نمی‌شد. بیشتر اوقات بر زمین چشم می‌دوخت و با بینوایان و فقرا که از نظر ظاهری، در جامعه و نگاه دنیاطلبان، احترام چشمگیری نداشتند، نشست و برخاست می‌کرد، با آنان هم‌سفره می‌شد و با دست خود در دهانشان غذا می‌گذارد.

هرگز عیب‌جویی نمی‌کرد و از مداحی نابجا و شنیدن چاپلوسی افراد، دوری می‌کرد. از تحقیر بندگان خدا خودداری می‌ورزید. در طول عمر خویش به کسی دشنام نداد و ناسزا نگفت. از دروغ، تنفّر داشت و صداقت و راستگویی، شیوه‌ی همیشگی او بود.

فضایل این جوان از ستارگان، افزون و خصلت‌های نیکوی وی، برتر از همگان، زبان از وصفش ناتوان و دشمنش چاره‌ای جز خضوع در برابر جلالت بی‌مانندش نداشت. این جوان خوش‌سیما، در گفتار و زیبایی صورت و سیرت و خلقت، شبیه‌ترین مردم به رسول‌الله (ص) بود که جامع همه‌ی کمالات و صفات حسنه و اخلاق نیکو می‌باشد.

حضرت علی‌اکبر (ع)، ناز جوانی را با نیاز به پروردگار همراه کرده و بدین‌گونه صورت زیبا را با سیرت دلربا درآمیخته بودند. ایشان دریای ادب بودند، و شور و حرارت جوانی، هرگز وی را از دایره‌ی ادب، به‌ویژه در برابر پدر، خارج نکرد.

این آموزگار جوان، رمز جاودانگی را به جوانان آموختند: حق‌محوری، ادب و فروتنی، ادب در برابر پدر، نه‌تنها به دلیل روابط عاطفی، بلکه پدر را، امام و مقتدای خویش می‌دانستند.

پدر نیز فقط بدان سبب که علی فرزند او بود، به او عشق نمی‌ورزید، بلکه او را جوانی نجیب، پاکدامن و پرهیزگار می‌دید و از این‌رو، او را گرامی می‌داشت. گرچه هیچ پدری نمی‌تواند حسین (ع) باشد و هیچ جوانی علی‌اکبر (ع). اما راه حسینی بودن و علی‌اکبرگونه بودن، به روی همه‌ی پدران و پسران باز است و او می‌تواند الگوی خوب و مناسبی برای جوانان ما باشد.